Hoe stel ik de waterhardheid in een Midea vaatwasser in?

Eigenaren van vaatwassers denken vaak dat ze de waterhardheid één keer na aankoop kunnen instellen en dat ze die daarna nooit meer hoeven te doen. Dit is echter een misvatting, aangezien de hardheid van kraanwater variabel is en van tijd tot tijd fluctueert, wat van invloed is op het zoutverbruik en het zoutverbruik kan verhogen of verlagen. In dit artikel gaan we uitgebreid in op de waterhardheidsinstelling voor een Midea vaatwasser, wanneer je deze moet wijzigen en hoe.

Waar moet ik op klikken om de juiste parameters in te stellen?

Nieuwe kopers van vaatwassers vinden het vaak lastig om de waterhardheid van hun vaatwasser voor het eerst in te stellen, omdat ze dat nog nooit eerder hebben gedaan. Het instellen van de waterhardheid is echter vrij eenvoudig als je de stappen kent. Onze instructies helpen je hierbij.

• Open de deur van de wasruimte en zet de vaatwasser aan met de aan/uit-knop.
• Houd de knop voor de selectie van de werkcyclus vijf seconden ingedrukt. Hierdoor wordt de hardheidsinstelling geactiveerd, waarin de ionenwisselaar moet werken.

U weet dat de wateronthardermodus is geactiveerd wanneer de glansspoelmiddelindicator actief begint te knipperen.

• Nu moet u op de knop drukken om de instelling te selecteren, waarmee u schakelt tussen de hardheidsmodi van H1 tot en met H6. De eerste indicator wordt berekend voor water met een hardheid tot 5 dH en zonder zoutverbruik, en de laatste is voor water met een hardheid van meer dan 35 dH en met een verbruik van 60 gram zout per werkcyclus.
• Nu hoeft u alleen nog maar op de aan/uit-knop te drukken om de installatie te voltooien. Het apparaat onthoudt dan de geselecteerde waarde.

De hardheidsgraad moet altijd worden gekozen op basis van de werkelijke waterhardheid in uw watervoorziening. Als u de instellingen overdrijft, wordt het zout verspild, waardoor u dit product vaker zult moeten kopen. Als u geld probeert te besparen, is er mogelijk niet genoeg zout om de ionenwisselaarhars in de ionenwisselaar te regenereren, wat zelfs tot defecten van het onderdeel kan leiden.

Hoe kunt u zelf de toestand van het water bepalen?

Het is heel eenvoudig om de waterkwaliteit te controleren als u in een grote stad woont. In dat geval kunt u eenvoudig de officiële website van uw lokale waterbedrijf bezoeken, dat verplicht is om regelmatig actuele gegevens over de waterkwaliteit te publiceren, en de instellingen voor de waterhardheid aanpassen als deze per seizoen veranderen. Woont u in een kleine stad of dorp, dan zult u zelf informatie over de waterkwaliteit moeten inwinnen. Hier zijn de meest populaire en toegankelijke methoden om de waterhardheid te testen.

• Massameting houdt in dat je de massa van vloeistoffen uit verschillende bronnen vergelijkt. Je moet meerdere identieke containers vullen met verschillende soorten water en vervolgens de vloeistoffen wegen. Hoe groter de massa van het water, hoe harder het is. Dit is verre van de meest nauwkeurige methode om de hardheid te bepalen, maar het is wel betrouwbaar en levert in ieder geval minimale gegevens op in situaties waarin geen informatie over de kwaliteit van de watervoorziening beschikbaar is.
• Om de zeepsterkte te bepalen, bevochtigt u gewone waszeep en wast u uw handen ermee in. Als uw kraanwater hard is, zal het moeilijk zijn om de waszeep te laten schuimen. Omgekeerd, als uw water van goede kwaliteit en zacht is, zal het veel schuim produceren en langzaam afspoelen.
• Kalkvorming is een andere indicator voor de kwaliteit van kraanwater. Als er regelmatig kalkaanslag en sediment in uw waterkoker ontstaat en er kalkaanslag op uw kranen verschijnt, betekent dit dat u hard water van slechte kwaliteit hebt, wat moet worden aangepakt.
• Troebelheid is een andere indicator van hard water, maar biedt niet de specifieke informatie die nodig is om uw vaatwasser optimaal af te stellen. Vul een doorzichtige fles met water, zet deze twee dagen op een donkere plaats en controleer de fles vervolgens zorgvuldig. Als er zich een film of troebelheid vormt op de wanden van de fles, wijst dit op een hoge waterhardheid.
• Ten slotte zijn teststrips de meest nauwkeurige manier om de hardheid te bepalen. Het is de moeite waard om dit apart te bespreken.

Deze wegwerpstrips zijn een objectieve manier om de waterkwaliteit te testen, dus experts raden het gebruik ervan aan. De meest voorkomende strips op de markt zijn strips die geïmpregneerd zijn met een speciale oplossing. Dompel de strip een seconde in water en vergelijk de kleur vervolgens met de instructies, waarin alle mogelijke stripkleuren en hun respectievelijke hardheidsgraden staan ​​vermeld.

Iets betrouwbaarder zijn de Biosensor Aqua-strips. Deze moeten een paar seconden in water worden gedompeld en vervolgens ongeveer een minuut wachten tot de strip van kleur verandert. Na deze procedure moet u de kleur ook vergelijken met alle mogelijke resultaten die in de tabel worden beschreven.

De moeilijkste zijn de strips waarvoor speciale reagentia nodig zijn. In dit geval vult u een glas met water, plaatst u de teststrip erin en voegt u langzaam het reagens toe. Wanneer de kleur op de teststrip verschijnt, vergelijkt u deze met de instructies om de waterhardheid te bepalen.

De meest betrouwbare testmethode is een TDS-meter. Deze is duurder dan teststrips, maar is niet wegwerpbaar en bovendien nauwkeuriger.

Teststrips blijven daarom de beste optie om snel de kwaliteit van kraanwater te controleren. Subjectieve beoordelingsmethoden leveren niet de benodigde gegevens op voor het afstellen van uw vaatwasser, en een dure elektronische tester is overbodig als u uw water slechts een paar keer per jaar hoeft te testen. Wegwerpteststrips zijn echter bijna net zo nauwkeurig als een TDS-meter, maar veel goedkoper.

   

Reacties van lezers