Specyfikacje silnika pralki

Często zdarza się, że jakiś element pralki automatycznej ulega całkowitej awarii, co uniemożliwia jej naprawę. Zawiera ona jednak wiele części, które mogą być przydatne w domu. Na przykład, majsterkowicze często używają silników elektrycznych do budowy różnych urządzeń. Najpierw należy zapoznać się ze specyfikacją techniczną silnika pralki, aby określić, jakiego rodzaju urządzenie posiadasz i jaki projekt DIY możesz z jego pomocą zrealizować.

Rodzaje silników pralek

Silnik elektryczny pralki to część niezawodna, która bardzo rzadko ulega awariom. Dlatego Silniki pochodzące z samochodów użytkowanych przez 20-30 lat doskonale nadają się do recyklingu. Z ich pomocą rzemieślnicy konstruują tokarki i szlifierki, kruszarki do jabłek i zboża, małe betoniarki, kosiarki do trawy i inne przydatne urządzenia gospodarstwa domowego.

Pralki mogą być wyposażone w kolektor, falownik lub asynchroniczny silnik elektryczny.

Przyjrzyjmy się różnicom między silnikami elektrycznymi i cechom charakterystycznym dla każdego urządzenia. Wyjaśnimy również, z jakich komponentów składają się poszczególne silniki.

Silniki szczotkowe są obecnie uważane za najpopularniejsze i można je znaleźć w większości pralek automatycznych. Konstrukcja takiego silnika elektrycznego obejmuje:

• korpus aluminiowy;
• wirnik;
• stojan;
• dwa pędzle;
• tachometr.

Silniki te mogą mieć od 4 do 8 zacisków. Szczotki elektryczne są niezbędne do połączenia uzwojenia wirnika z silnikiem. Komutatory są zamontowane u dołu pralki. Impulsy silnika są przekazywane na koło pasowe bębna za pomocą napędu pasowego.

Silniki inwerterowe uważane są za najnowocześniejsze. Po raz pierwszy pojawiły się w pralkach południowokoreańskiej marki LG w 2005 roku. Dziś to innowacyjne rozwiązanie jest stosowane przez wielu producentów – pralki z napędem bezpośrednim produkują takie marki jak Bosch, Samsung, Haier, Whirlpool, AEG i inne.

Silniki falownikowe są podłączone bezpośrednio do bębna. Maszyny te eliminują potrzebę stosowania koła pasowego lub pasa napędowego. Ten typ konstrukcji silnika obejmuje:

• wirnik (jest to pokrywa z magnesami);
• stojan (składa się z kilku klipsów z cewkami);
• przetwornica częstotliwości.

Falowniki nie posiadają szczotek, które należy wymieniać co 3-5 lat w komutatorach. Wirnik jest zbudowany z magnesów. Podczas pracy napięcie jest kierowane do uzwojenia stojana, przekształcając je w napięcie falownika.

Silniki asynchroniczne są obecnie rzadko stosowane w pralkach automatycznych, ale nadal można je znaleźć w starszych pralkach z aktywatorem. Silniki te występują w wersjach dwu- i trójfazowych. Można je znaleźć we wczesnych modelach Bosch, Candy i Ardo.

Silnik asynchroniczny w pralkach znajduje się pod spodem i jest połączony z bębnem za pomocą paska napędowego. Konstrukcja składa się z wirnika i nieruchomego stojana. Silniki te są proste i nie wymagają częstej konserwacji. Regularna wymiana łożysk pozwala na bezproblemową pracę pralki przez dziesiątki lat.

Charakterystyka silników elektrycznych asynchronicznych

Silniki asynchroniczne można znaleźć w najwcześniejszych modelach pralek z siłownikami takich marek jak Bosch, Candy, Miele i Ardo. Są to najbardziej prymitywne silniki elektryczne o najprostszej konstrukcji. Silniki te mogą pracować w temperaturach otoczenia od -60 do +85°C.

Silnik asynchroniczny pod względem konstrukcji składa się z dwóch głównych części: wirnika i stojana.

Stojan silnika elektrycznego to element nieruchomy, składający się z metalowej obudowy i uzwojenia. Wirnik to element obrotowy, zawierający rdzeń i wał. Rdzeń wykonany jest z kilku stalowych blach i stanowi podstawę uzwojenia wirnika.

Zakres zastosowania takich silników jest dość szeroki. Wykorzystując silnik asynchroniczny ze starego samochodu, można zbudować tokarkę lub szlifierkę, stację pomp, kosiarkę do trawy, wentylator, skrzynię biegów i inne układy. Dlatego majsterkowicze nigdy nie wyrzucają silnika elektrycznego z zepsutej pralki, lecz dają mu „drugie życie”.

Ogólne parametry techniczne asynchronicznych urządzeń mocy stosowanych w pralkach z siłownikami są następujące:

• moc – od 180 do 360 watów;
• napięcie odbierane – 220 V (+-22 V);
• prędkość obrotowa synchroniczna – do 3000 obr./min.

Podczas pracy silnik asynchroniczny generuje hałas na poziomie około 50 dBA. Niektóre modele urządzeń elektrycznych mogą mieć wbudowane zabezpieczenie termiczne. Producenci zazwyczaj ustalają następujące limity pracy dla takich silników elektrycznych:

• do 30 startów na godzinę;
• nie więcej niż dwieście startów w ciągu 24 godzin;
• Łączna liczba startów w ciągu roku nie przekracza 30 tysięcy.

W temperaturze roboczej silniki te mogą wytrzymać wzrost prędkości o 20% przez 120 sekund bez żadnych odkształceń ani uszkodzeń. Wytrzymują również przetężenie o 50% przez 2 minuty. Wszystko to świadczy o wysokiej niezawodności tego typu urządzeń.

Charakterystyka silników elektrycznych szczotkowych

Silniki te zastąpiły silniki asynchroniczne i przez długi czas utrzymywały swoją pozycję. Obecnie około 80% pralek z niskiej i średniej półki cenowej jest wyposażonych w te silniki. Kolektory mogą być zasilane prądem stałym lub przemiennym.

Jak wspomniano wcześniej, komutator składa się ze stojana, tachometru regulującego prędkość obrotową, wirnika, osłon łożysk i co najmniej dwóch szczotek. Pręty grafitowe ulegają zużyciu, dlatego należy je okresowo wymieniać.

Zaletami tych kolektorów są kompaktowe wymiary, wysoki moment rozruchowy i duża prędkość. Zaletą jest również prosty układ sterowania.

Charakterystykę techniczną tego typu silnika można zrozumieć na przykładzie kolektora DK76-280-12. Kluczowe wskaźniki to:

• znamionowe napięcie robocze – 210-230 V;
• częstotliwość – 50 Hz;
• moc – 0,5 kW;
• pobór prądu – 2,25-2,75 Amperów;
• Sprawność – nie mniej niż 55%.

Średni okres eksploatacji silników elektrycznych kolektorowych bez napraw wynosi 5 lat.

Wirnik komutatora DK76-280-12 to 12-żłobkowy zespół wykonany z wytrzymałej stali elektrotechnicznej, osadzony na wale. Żłobki zawierają dwuwarstwowe uzwojenie. Na wale wirnika znajduje się wentylator, dostarczający schłodzone powietrze. Silnik ten jest osadzony na łożyskach ślizgowych, osadzonych w specjalnych obudowach łożyskowych.

Połączenie między wirnikiem, stojanem i uzwojeniem zewnętrznym zapewniają szczotki elektryczne umieszczone w specjalnych uchwytach bocznych. Szczotki zużywają się podczas pracy, co wymaga okresowej wymiany. Kolejną wadą komutatorów jest zwiększony hałas.

Moc silników komutatorowych montowanych w pralkach automatycznych waha się zazwyczaj od 380 do 800 watów. Dlatego przed ponownym użyciem zdemontowanego urządzenia najlepiej sprawdzić oznaczenia na obudowie i dokładniej zapoznać się ze specyfikacją konkretnego modelu.

Przed podłączeniem silnika na zewnątrz pralki, należy ustalić, który zacisk na kolektorze służy do jakiego celu. Do podłączenia tachogeneratora potrzeba kilku styków, więc najprawdopodobniej nie będą one potrzebne. Pozostałe zaciski są używane zgodnie ze schematem.

Charakterystyka silników elektrycznych inwerterowych

Około roku 2000, wraz z rozwojem układów półprzewodnikowych, przetworniki częstotliwości zaczęły być powszechnie stosowane. Urządzenia te mogą zmieniać częstotliwość i regulować napięcie w szerokim zakresie, od 1 do 500 Hz.

Silnik inwerterowy nie jest zasilany bezpośrednio z sieci energetycznej, lecz przez wbudowany przetwornik. Urządzenie automatycznie dostosowuje się do trybu pracy i zapewnia optymalny poziom napięcia i częstotliwości. Inwerter to zatem w rzeczywistości dwa urządzenia zamknięte w jednej obudowie.

Zastosowanie technologii inwerterowej pozwala na szeroki zakres prędkości i wielostopniową pracę silnika elektrycznego. Wbudowany przetwornik umożliwia regulację napięcia, co przekłada się na optymalny moment obrotowy. Oczywiście, wszystko to jest możliwe w pewnych granicach, ale ogólna wydajność tych silników ulega znacznej poprawie.

Ze względu na bardziej skomplikowaną konstrukcję, cena silników inwerterowych jest wyższa od cen silników kolektorowych i asynchronicznych.

Przetwornica inwerterowa koryguje napięcie w dwóch etapach:

• przyjmuje napięcie sieciowe i zamienia je na prąd stały;
• Generuje przepływ dodatnich i ujemnych impulsów ze stałego napięcia. Generuje to wymaganą częstotliwość, która jest przesyłana bezpośrednio do silnika.

Niektóre falowniki posiadają dodatkowy etap konwersji. W końcowym etapie impulsy są „dodawane”, tworząc falę sinusoidalną. Jednak kształt napięcia zasilającego ma niewielki wpływ na pracę silnika, dlatego wiele silników nie stosuje tego procesu.

Parametry techniczne silników inwerterowych pozwalają na szeroką kontrolę ich pracy. Silnik może samodzielnie regulować prędkość obrotową, zmieniać napięcie itp.

   

Komentarze czytelników